روحاني هم به باشگاه روساي جمهور مطرود و مغضوب نظام پيوست!

عجيب است كه همه اين روساي جمهور با راي تعدادي از مردم انتخاب شده اند ، اما اين منافع هيچ نقشي در جلوگيري از طرد و عصبانيت آنها نداشته است.
اقليتي كه برخلاف همه معيارهاي منطقي و ديني ، جايگاه مقدس و آسماني به نظام مي بخشد ، موضوع را به گونه اي تحليل مي كند كه اين رئيس جمهور نمي تواند منوي الهي ، عالي و انقلابي نظام و مردم را درك و اجرا كند. در عدم انتخاب خود ، آنها به بصيرت نياز داشتند و آن را اشتباه گرفتند. اما واضح است كه موضوع ربطي به اين فريب ها ندارد و اشكالات ساختاري و مذاكره اي در نحوه اداره جمهوري اسلامي را برجسته مي كند.

البته اين كمبود يك دستاورد مهم بود زيرا سيستم توانسته در تمام اين سالها بر ناكارآمدي ها و بحران ها ، به ويژه بر مديريت رياست جمهوري و مردم تمركز كرده و خود را عاري از آنها نشان دهد. و كشور.

به هيچ منطقي نمي توان قوه مجريه و دولت را كه در بسياري از وظايف مانند سياست خارجي قدرت دارند از سيستم به طور كلي جدا كرد و موفقيت هاي آن را مي توان به سيستم و كاستي ها و دولت و رئيس جمهور نسبت داد. به شكست. جمهوري و نظام بيگناه و عاري از شرايط نامطلوب كشور تلقي مي شوند.
منطق منطقي ، سنتي و حقوقي مي گويد: “من هستم كه غلات واقعي را غارت مي كنم” ، به اين معني كه ضرر و زيان به نام او ثبت مي شود و ضرر و زيان به نام او ثبت مي شود.

اگر در 40 سال گذشته دولتها واقعاً اشتباه ، غير انقلابي و غرب گرا بوده اند ، چرا به دليل نظارت و پاسخگويي دستگاههاي نظارتي و قضايي سيستم مورد انتقاد ، اصلاح يا مجازات قرار نگرفته اند؟ آيا همه اين روساي جمهور داراي صلاحيت شوراي نگهبان نيستند؟
در ارتباط با دولت آقاي روحاني ، مجلس انقلاب در ماه هاي اول تشكيل خود سعي كرد او را استيضاح كند ، اما چرا مخالفت شد؟!

سازوكار حكومتي چيست كه همه دولتها در نهايت از سيستم زندگي خود حمايت كرده اند ، اما در عين حال همه آن را رد كرده اند ؟!

اكنون اين سال مطرح است كه آيا رئيس جمهور جديد چهار يا هشت سال ديگر منتظر سرنوشت مشابه خواهد ماند؟ اما من فكر مي كنم مهم ترين س isال اين است كه آيا كشور و مردم هنوز ظرفيت تحمل اين مدل حكومتي عجيب و جالب را دارند كه روز به روز بر حجم ضررها و بحران ها در ايران مي افزايد؟!